Παγωμένες είναι οι μέρες του χειμώνα σε αυτά τα ευλογημένα μέρη. Όλα άρχισαν να χάνουν το φως τους, την αξία τους, από τότε που άρχισε να πτωχεύει και η ψυχή ενός λαού. Δυστυχισμένα παιδιά αξιέπαινων προγόνων, που έπνιξαν της ανάγκες τους στο αίσθημα της ικανοποίησης, ενώ άφησαν τον κόσμο τους να καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Αυτοί είμαστε.
Και μετά από όλα αυτά ήρθε ο τυφώνας. Αυτός ήταν τόσο αιματηρός που θύμιζε αρχαίο πόλεμο, αρχαία σφαγή. Η γη σείστηκε συθέμελα, τα πάντα πάλιωσαν και δάκρυα έπνιξαν ποτάμια τους βρώμικους δρόμους των μητροπόλεων. Το όνομα δεν πλήχθηκε παραδόξως. Έμεινε ανέπαφο, λες και κάποια άγνωστη δύναμη το προστάτευε. Και έτσι εμείς αποφασίσαμε να τιμήσουμε το όνομα, ενώ δεν είμαστε άξιοι να το κατέχουμε. Δεν θα έπρεπε να λεγόμαστε Έλληνες.
Παγκάκια φτιαγμένα από ξεφτισμένα ξύλα ριζώνουν στις πλατείες μας. Γλάστρες σε σκουριασμένα τραπέζια αγναντεύουν την απελπισία μας από τα μπαλκόνια μας. Μέσα στην τσιμεντένια ζούγκλα μας σιγοψιθυρίζουμε για αδικία και διαφθορά, με τρόμο μην μας ακούσουνε και μας κατακρίνουνε. Ντροπή και αίσχος. Και παρόλη την καταστροφή κανένας ένοχος.
Εγώ ξέρω πως σε κάθε έγκλημα υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη είναι οι εγκληματίες που διαπράττουν το έγκλημα. Μετά ακολουθούν τα θύματα, που υποφέρουν λόγω των επιλογών των εγκληματιών. Ενώ τέλος είναι οι ερευνητές, που σαν έργο έχουν να βρουν τους εγκληματίες και να βοηθήσουν τα θύματα. Αυτό είναι. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για να έρθουν τα πράγματα στη θέση τους, αρκεί ο καθένας να κάνει την δουλειά του.
Παγκάκια φτιαγμένα από ξεφτισμένα ξύλα ριζώνουν στις πλατείες μας. Γλάστρες σε σκουριασμένα τραπέζια αγναντεύουν την απελπισία μας από τα μπαλκόνια μας. Μέσα στην τσιμεντένια ζούγκλα μας σιγοψιθυρίζουμε για αδικία και διαφθορά, με τρόμο μην μας ακούσουνε και μας κατακρίνουνε. Ντροπή και αίσχος. Και παρόλη την καταστροφή κανένας ένοχος.
Εγώ ξέρω πως σε κάθε έγκλημα υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη είναι οι εγκληματίες που διαπράττουν το έγκλημα. Μετά ακολουθούν τα θύματα, που υποφέρουν λόγω των επιλογών των εγκληματιών. Ενώ τέλος είναι οι ερευνητές, που σαν έργο έχουν να βρουν τους εγκληματίες και να βοηθήσουν τα θύματα. Αυτό είναι. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για να έρθουν τα πράγματα στη θέση τους, αρκεί ο καθένας να κάνει την δουλειά του.
Ας δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα επί του παρόντος. Οι εγκληματίες, αυτοί που έφταιξαν για την δημοσιονομική καταστροφή και τον οικονομικό όλεθρο, κινούνται ελεύθεροι και χαμογελαστοί για τα κατορθώματά τους. Τα θύματα, τα οποία υπέφεραν από τα εγκλήματα των προηγουμένων, γνωρίζουν ποιοι είναι οι κακοποιοί, αλλά δεν τους καταδίδουν παρά τους αποδέχονται. Εντωμεταξύ τα θύματα είναι συνένοχοι των εγκληματιών, γιατί τόσα χρόνια δεν κάνανε ούτε λέγανε τίποτα. Επομένως σταματάνε να είναι θύματα και γίνονται και εκείνοι εγκληματίες. Συμφωνώ με την ερώτησή σου. Και ποιοι είναι τα θύματα τότε; Τα θύματα δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Θα είναι μωρά, τα οποία θα μεγαλώσουν σε μία χώρα φτωχή και ντροπιασμένη, την ώρα που σαν άτομα δεν θα έχουν εθνική περηφάνια. Αυτοί είναι τα θύματα. Η τελευταία κατηγορία ανθρώπων εμπλεκόμενων σε ένα έγκλημα είναι οι ερευνητές. Αυτή τη στιγμή οι ερευνητές είναι οι ξένοι ηγέτες. Αυτοί κατάφεραν με επιτυχία να εντοπίσουν την μία ομάδα κακοποιών (τα πρώην θύματα), αλλά ξέχασαν τελείως τους πραγματικούς ευεργέτες της καταστροφής, την πρώτη ομάδα. Μπέρδεμα.
Να σας πω την αλήθεια, οι διαδικασίες με ενδιαφέρουν ελάχιστα. Αυτό που θέλω απελπισμένα να δω είναι το αποτέλεσμα. Θα μου πεις, άμα δεν είναι σωστές οι διαδικασίες, πώς θα είναι σωστό και το αποτέλεσμα; Δίκιο θα έχεις. Εδώ έχει την σκυτάλη η ελπίδα. Την σιχαίνομαι τέτοια ελπίδα. Δεν είναι η καλή ελπίδα, που πεθαίνει πάντα τελευταία. Είναι η ελπίδα του τύπου, κάθομαι στον καναπέ μου και ελπίζω. Ο κόσμος όμως δεν γυρνάει ελπίζοντας. Γυρνάει πράττοντας. Και εγώ θέλω απαντήσεις. Θέλω να έρθει κάποιος να μου πει, τι θα πρέπει εγώ να πω στο παιδί μου όταν θα με ρωτάει γιατί δεν έχει φαγητό να φάει. Εκείνη τη στιγμή πιστεύω πως απλά θα σκύψω το κεφάλι μου και θα σιγοψιθυρίσω, γιατί κάποιοι άλλοι φάγανε τα δικά σου τα λεφτά. Το παιδί μου προφανώς και δεν θα ενδιαφέρεται για τα χρήματα. Όμως δύστυχο είναι το γεγονός πως τα λεφτά πια μετράνε σαν ποσοστό ευκαιρίας για τη ζωή. Δηλαδή όσο περισσότερα χρήματα έχεις, τόσο πιο πιθανό είναι να ζήσεις καλύτερα.
Και με τον ανορθόδοξο αυτό τρόπο, μία χώρα που για αιώνες πέρασε μέσα από τα στενά της κολάσεως, αποφασίζει άλλη μία φορά να τα διαβεί. Κάποια μέρας όμως ο διάολος θα περιμένει στο κατώφλι της απελευθέρωσης και δεν θα επιτρέψει την έξοδο. Κάποια μέρα θα τραβηχτούμε μαζί με τις λάθος επιλογές μας μέσα στην άβυσσο της νωθρής απελπισίας και θα σβήσει για πάντα ο ήλιος από τα μάτια μας. Για να αλλάξουν όλα πρέπει εμείς να αλλάξουμε. Ίσως τότε να έχουμε μία ευκαιρία.
Και με τον ανορθόδοξο αυτό τρόπο, μία χώρα που για αιώνες πέρασε μέσα από τα στενά της κολάσεως, αποφασίζει άλλη μία φορά να τα διαβεί. Κάποια μέρας όμως ο διάολος θα περιμένει στο κατώφλι της απελευθέρωσης και δεν θα επιτρέψει την έξοδο. Κάποια μέρα θα τραβηχτούμε μαζί με τις λάθος επιλογές μας μέσα στην άβυσσο της νωθρής απελπισίας και θα σβήσει για πάντα ο ήλιος από τα μάτια μας. Για να αλλάξουν όλα πρέπει εμείς να αλλάξουμε. Ίσως τότε να έχουμε μία ευκαιρία.